Gewoon Maar Afscheid Nemen – deel 2

 

ANITA was even verstijfd. Ze was diep in haar gedachten verzonken. De ogen van de bedelaar stoorden haar. Haar geest wilde door haar herinneringen reizen, toen ze nog op de middelbare school studeerde.

 

"Kom, Anita, je wilt toch met die zwangere vrouw praten", schrok Anita met de luide stem van Aldo. "Zeg me niet dat je daar zomaar blijft staan."

 

Anita keek naar de zwangere vrouw aan. Ze wilde dat zij de inhoud van haar vlog zou zijn, maar dan was er de drang om die bedelaar die wegliep te volgen.

 

"We keren later terug naar haar, kom, we gaan die bedelaar volgen!" Anita zei tegen Aldo en liep achter de bedelaar aan.

 

"Je  gaat hem volgen omdat hij je geld niet heeft geaccepteerd?" vroeg Aldo aan Anita.

 

"Volg me gewoon", antwoordde Anita aan haar neef. Aldo kan niets anders,  maar doen wat Anita wilde.

 

"Jij bent de Baas!" Aldo zegt.

 

Terwijl ze de man volgden, vroegen ze zich af hoe een zwak en ziek iemand zo snel kon lopen. Ze zagen dat de man naar een plek liep waar veel hutjes waren, en toen zagen ze hem niet meer.

 

"Waar is hij gebleven?" Vroeg Anita aan Aldo.

 

"Misschien in een van deze hutjes," antwoordde Aldo terwijl zijn ogen ronddwaalden op zoek naar de man.

 

"Kunnen we in de hut kijken?" vroeg Anita.

 

"Ik weet het niet. Deze hutjes waren alleen ingebouwde dozen, zakken en plastic, maar voor de mensen die hier wonen, de hut, is hun koninkrijk. We kunnen niet zomaar naar binnen gluren om te zoeken of te kijken," zei Aldo.

 

"Er is een vrouw, kom we vragen het haar".  Anita zag een vrouw buiten haar hut zitten en ze huilde. Ze benaderden de vrouw terwijl Aldo doorging met filmen.

 

"Goedendag", begroette Anita de vrouw die alleen maar naar haar kijkt antwoordde niet, ze had tranen in haar ogen.

 

"Misschien kunnen we je ergens voor helpen?" Anita praatte verder met de vrouw.

 

"Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn zoon was dood en ik heb geen geld om hem te begraven", sprak de vrouw eindelijk met Anita.

 

"Uw zoon is dood? Waar is hij?" vroeg Anita.

 

"Hij is gisteravond overleden. Hij is daar binnen", antwoordde de vrouw die op hetzelfde moment stond en opent de zak die als deur naar haar hut diende. Anita en Aldo stapten een paar stappen naar binnen om te kijken en ze schrokken. Ze keken elkaar aan, de dode man die op het vuil lag, en oude mat gemaakt van Pandan-bladeren was de bedelaar die ze volgden, de bedelaar die het geld dat Anita gaf niet wilde accepteren.

 

Anita voelde een koude wind in haar lichaam. Plotseling kon ze niet meer ademen. Ze liep een paar stappen weg om lucht te happen.

 

"Hij is gisteravond overleden?" vroeg Aldo aan de vrouw.

 

"Ja, voor middernacht", antwoordde de vrouw. Aldo zei geen woord meer. Hij en Anita hebben de man een half uur geleden allebei gezien. Vreemd, vond Aldo.

 

"Anita, gaat het goed met je?" Aldo vroeg Anita terwijl hij de camera van de mobiele telefoon op Anita's gezicht richtte.

 

"We moeten haar helpen", zei Anita tegen Aldo. De familie zal het onderwerp zijn van haar eerste vlog.

 

"Hoe kunnen we helpen? Heb je geld voor zijn begrafenis?"

 

"We zullen naar de overheid instanties gaan", Anita loopt naar de vrouw toe en vraagt haar, "Heeft je een identiteitsbewijs van uw zoon?"

 

"Ja, wacht even", de vrouw ging de hut binnen en kwam even later terug met een oud identificatie card. Ze gaf het aan Anita.

 

"Dank je wel, heb je al gegeten?" vroeg Anita.

 

"Nee, er is niks te eten, ik heb geen geld", antwoordde de vrouw. "Aldo, ik blijf hier en wacht op je. Koop eten voor haar."

 

“Ok”, Aldo gaf de mobiele telefoon aan Anita en liep naar zijn motor toe.

 

Toen Aldo wegreed met zijn motor om eten te kopen, keek Anita waar ze kon zitten. De vrouw begreep dat Anita op zoek was naar een kruk dus ging ze weer binnen haar hut in en kwam terug met een lege emmer.

"Je kunt hier op zitten", zei de vrouw tegen Anita terwijl ze tegelijkertijd de emmer ondersteboven zette. Anita ging zitten.

 

"Alleen jij en je zoon wonen hier?" vroeg Anita aan de vrouw.

 

"Ja", was het korte antwoord van de vrouw.

 

"Je hebt geen man of een ander kind?" Anita vroeg het nogmaals aan de vrouw terwijl ze bleef filmen.

 

"Ik ben weduwe. Ik heb maar twee kinderen. Hij, mijn zoon en een dochter." De vrouw antwoordde.

 

"Waar is je dochter?"

 

"Ze ging naar het Midden-Oosten om als huishoudhulp te werken. Ze beloofde geld te sturen voor de medicatie van haar broer, maar ik weet niet wat er met haar is gebeurd. Ik heb al meer dan tien jaar nooit meer iets van haar gehoord". De vrouw had tranen in haar ogen toen ze Anita over haar dochter vertelde.

 

"Meer dan tien jaar lang heeft ze geen contact met je opgenomen? Weet je niet wat er met haar is gebeurd?"

 

"Nee,"

 

"Uw zoon was lange tijd ziek? Wat was zijn ziekte?"

 

"Ik weet niet wat er met hem is gebeurd. Hij was een goede jongen, hij studeerde goed en droomde ervan om zeeman te worden. Hij zwierf rond en praatte tegen zichzelf. Mensen zeiden dat hij gek werd door Shabu, maar hij gebruikte nooit drugs. De eerste arts die hem onderzocht zei dat ik hem moest laten opnemen in het Psychiatrisch Ziekenhuis. Ik heb het niet gedaan omdat ik weet dat mijn zoon was niet gek. Hij is er niet meer en nu ben ik alleen," en de vrouw huilde.

 

Anita liet de vrouw huilen.

 

Ze keek naar het legitimatie bewijs dat ze in haar hand hield. Het is een studenten identificatie card van de school. Hetzelfde soort identiteitsbewijs dat ze ook eerder had toen ze nog studeerde, de bedelaar had op dezelfde school gezeten als zij.  Toen zij goed naar de foto en de naam keek, beefde Anita's lichaam. De naam, het gezicht, en de manier van kijken, zou ze nooit kunnen vergeten. De bedelaar die dood op de grond lag, de bedelaar die tegen haar op botste en het geld dat ze gaf niet wilde accepteren, dat zegt dat hij gewoon maar afscheid neemt was Alex Montoya, de man van wie ze ooit hield, haar eerste liefde. *** wordt vervolgd***